Domingo Villar é un escritor moi moi interesante. A min encántame. Crea unhas personaxes inesquecibles, cun inspector de policía (e consultor radiofónico
as horas), perfectamente construído, tan real e humano que é impensable que non
exista, o mesmo que o seu axudante, que
o non ser galego da o contrapunto perfecto o inspector e a unha obra que doutro
xeito pecaría de ser demasiado galega, e perdería moito mercado entre os non
iniciados na nosa retranca e maneira de ser galega.
O suspense e o resto de vimbios que artellan calquera
novela policiaca (o fío argumental, coas súas trampas, ese humor particular, algúns ambientes escuros...), xunto a outros de
colleita propia do escritor (esa sensación de morriña que se queda pegada no lector, por
exemplo, impensable nun escritor americano) están tan ben trenzados, sobre todo
na segunda obra ( A praia dos afogados) que lle dan a forma xusta para que inda que as novelas non saiban a novas,
si teñan un sabor fresco. E canto se votaban de menos sabores frescos na
literatura galega (dito isto sen desprezo ningún polo resto de autores que
andan por ahí).
A visión que ofrece de Vigo e da
ría é diferente (ou a min parécemo) da que ofrece Pedro Feijoo en “Os fillos do
mar”, pero creo que se vos permitides o pracer de ler a estes dous autores,
poderedes entender isto moito mellor que con calquera explicación que eu vos
poida dar. Aínda así, e limitándome as sensacións durante a lectura, a min pareceume que cun autor paseime a novela mirando cara arriba ou cara abaixo, e
co outro miraba máis ben de fronte. Pero en calquera caso, penso que ambos escritores conseguen que a paisaxe sexa tamén
personaxe da obra, e iso a min paréceme moi difícil, polo menos sen acudir a
recursos xa moi trillados. Pero bueno,
para o que entendo eu de escribir…
Son dúas obras policíacas. Así que xa vos imaxinaredes de que van, aparece
un cadáver, e o inspector vai desembarullando as pistas, dándolle forma nese proceso a toda a historia, reconstruíndo a
vida do cadáver, e dos que o rodearon mentres
viviu, e a toda a trama que levou a ese
final que é o principio das novelas policíacas: unha morte. E no medio de todo isto dando forma a propia
vida do protagonista, sen afundir moito
nela (máis ben insinuando que ensinando), pero tampouco dando esa imaxe de poli
que solo vive para traballar e polo tanto sen vida nin obra nin graza ningunha.
As dúas novelas pódense ler independentemente se necesidade de seguir orde
algunha, pero eu penso que é mellor seguir a orde de publicación pois as obras,
o igual que as personaxes e o propio escritor evolucionan.
Remato insistindo no que xa dixen no seu dia con “Os fillos do mar”. Estanse
escribindo moi bos libros en Galicia e en galego. E estas son mostras moi
adecuadas desto que digo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario