La sonrisa etrusca. Jose Luis Sampedro

Esta pasada fin de semana, finou José Luis Sampedro. Sen dubida unha persoa cun carácter e unha vitalidade sen igual. Este mestre de económicas, gran humanista e   membro da RAE dende o ano 91, escribiu varias obras, pero a  que lle dou relevancia foi  "La sonrisa etrusca", que eu lin fai xa moitos anos, pero que quero hoxe recordar o fío do seu pasamento, en humilde homenaxe a un home que nos últimos meses había cobrado unha relevancia especial, como referente do movemento 15M e das posturas do sentido común fronte a ese capitalismo salvaxe que nos esta levando a escravitude, Incluso escribiu o prologo a esa pequena obra chamada "Indignaos!" do tamen recentemente falecido Stephane Hassel, obra que tamen vos recomendo, e que foi xerme do 15M e dos movementos sociais  que se estan dando por todo o mundo....E un libro sinxelo dende calquera punto de vista, mesmo no seu plantexamento: conta unhas semanas na vida dun home maior e enfermo, falando da súa relación co seu neto, o que adora, co seu fillo e a súa difícil nora, cos que comparte vivenda, cun amor de ancian, cos seus recordos de xuventude, e con esas teimas de vellos, como a de vivir mais tempo que o seu eterno rival.Según van pasando as paxinas da obra, imos descubrindo que moito do pensamento do autor quedou plasmado nel, é que ese vitalismo do que fixo gala dende sempre un home que combateu na guerra en ambos bandos e tivo que ver cousas horribles, se transmite as súas personaxes dunha maneira fantástica, dándolle unha humanidade que é o que realmente fai funcionar o libro.

“Ollos de Auga” e “A praia dos afogados “, de Domingo Villar.

 

   Domingo Villar é un escritor moi moi interesante. A min encántame.  Crea unhas personaxes inesquecibles, cun  inspector de policía (e consultor radiofónico as horas), perfectamente construído, tan real e humano que é impensable que non exista, o mesmo que o seu axudante,  que o non ser galego da o contrapunto perfecto o inspector e a unha obra que doutro xeito pecaría de ser demasiado galega, e perdería moito mercado entre os non iniciados na nosa retranca e maneira de ser galega.

"El nombre del viento" e "El temor de un hombre sabio", de Patrick Rothfuss.

     Hoxe vouvos a falar de dous libros, que forman parte da triloxía que leva o nome de “Crónica del asesino de reyes”. As dúas partes publicadas desta triloxía son “El nombre de viento” e “El temor de un hombre sabio” .

   E son dúas OBRAS DE ARTE. En maiúsculas.

   O xénero no que se 
encadran os libros é o

Os fillos do mar, de Pedro Feijoo

Penso que a literatura galega esta dando mostras dunha calidade de altura, a pesares de que as editoriais galegas vistos os prezos dos libros  pensen como o PP que os galegos somos ricos, e que pouco a pouco vai abandonando temas que por repetitivos xa se facían cansinos, polo menos para min.

  Os fillos do mar e unha novela que pasa das catrocentas paxinas. Pero son catrocentas paxinas de lectura moi áxil, que combina doses de humor, intriga, historia e aventuras  a partes iguais e con acerto.  A historia, contada en primeira persoa, e ambientada en Vigo e na súa ría, enlaza presente e varios puntos históricos do pasado o fío dunha herdanza misteriosa que se volve aventura, e vai xirando pouco a pouco, paxina a paxina,tomando diferentes formas ata os parrafos finais. Polas paxinas desta obra desfilan personaxes de toda casta, dende o protagonista, que de tan torpe e patético resulta encantador, ata personaxes totalmente extravagantes, capitáns da mariña, anticuarios con misterioso pasado ou mesmo narcos dos de toda a vida.

  Se  este nadal estades pensando en regalar un libro, con este acertaredes seguro, pois é unha obra redonda, que entra tanto no xénero histórico ou de aventuras, como no policíaco, incluso conten algunha historia de amor (unha seravos evidente dende as primeiras paxinas, pero hai máis, e moito máis fermosas).

   E non perdades de vista a Pedro Feijoo, un escritor que, o igual que Domingo Villar, estou seguro de que van   dar moito do que falar.

El Pasaje, de Justin Cronin

   Este libro, primeiro dunha triloxía, a min pareceume fascinante.

É unha obra interesante xa no seu plantexamento, cunha mestura  de xéneros  como o terror, o fantástico, e os futuros distopicos, entre outros, cun par de voltas de rosca a algúns mitos literarios  moi intelixentes, e uns cambios de ritmo tales que fan  que cada parte da obra, e cada

O Señor dos Aneis. J.R.R.Tolkien

A miña primeira referencia por obriga moral tiña que ser a “O señor dos aneis”,libro capital na miña vida e o meu entender unha das mellores, se non a mellor, obras literarias escritas ata o 
momento. Extendereime mais do que penso facer co resto e obras, pero e que esta é unha historia de amor.

  Moit@s de vos veriades as películas (hoxe mesmo, 14/12/2012, estrease no cine a precuela, “O Hobbit”) . Para os que mirachedes as películas logo de haber lido os libros non teño nada que dicir. Para os que mirachedes as películas sen haber lido os libros solo